Niezwykła poetka, niebywała autorka piosenek, nietuzinkowa osobowość. Kobieta, o której opowiadać można godzinami. Stworzyła wiele wspaniałych tekstów poetyckich i prozatorskich. Była doceniana przez liczne artystyczne i nieartystyczne kręgi. Mimo to sama nigdy nie mogła w pełni odnaleźć się w świecie.
Agnieszka Osiecka. Urodzona w Warszawie córka pianisty i kompozytora Wiktora Osieckiego oraz polonistki Marii Osieckiej z domu Sztechman. Lata dzieciństwa spędziła w Zakopanem, gdzie w popularnej restauracji Watra koncertował jej ojciec. Po wojnie rodzina Osieckich zamieszkała na Saskiej Kępie w Warszawie. Agnieszka Osiecka studia ukończyła na Uniwersytecie Warszawskim na Wydziale Dziennikarskim oraz w Wyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi, uzyskując dyplom reżysera etiudą filmową Słoń. Już podczas studiów rozpoczęła współpracę ze Studenckim Teatrem Satyryków, dla którego pisała liczne teksty piosenek m.in. Piosenka o Okularnikach, Kochankowie z ulicy Kamiennej czy Widzisz Mała. W Polskim Radiu zadebiutowała w 1962 roku piosenką „Mój pierwszy bal” do muzyki Franciszki Leszczyńskiej i w nagraniu Kaliny Jędrusik.
Na pierwszym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu w 1963 roku odniosła wielki sukces, otrzymując nagrodę indywidualną za „Piosenkę o okularnikach” oraz sześć wyróżnień za piosenki: „Białe małżeństwo”, „Czerwony Kapturek”, „Gdzie jest szlagier”, „Kochankowie z ulicy Kamiennej”, „Solo na kontrabasie”, „Ulice wielkich miast”.
Została uznana za czołową przedstawicielkę nowej generacji twórców piosenek otrzymała propozycję prowadzenia w Polskim Radiu zespołu pod nazwą Radiowe Studio Piosenki. W ciągu 7 lat działalności nagrano tu mnóstwo utworów wprowadzając na profesjonalne estrady późniejsze gwiazdy m.in.: Ewę Demarczyk, Marylę Rodowicz, Łucję Prus, Wojciecha Młynarskiego, zespoły Skaldowie czy Alibabki.
Jej pierwszą sztukę przygotowaną z myślą o zawodowej scenie „Niech no tylko zakwitną jabłonie” wystawił Teatr Ateneum, z którym była związana przez wiele następnych lat.
Agnieszka Osiecka była ciekawa życia, bała się stabilizacji, uciekała od normalności. W 1973r. urodziła swoją jedyną córkę Agatę Passent.
Agnieszka Osiecka otrzymała wiele nagród m.in. Nagrodę Literacka ZAiKS-u w 1963r.,
Wieniec Laurowy – główną nagrodę na Festiwalu Teatrów Małych Form w Sarajewie w 1964r., Prometeusz – Nagrodę Polskiej Estrady w 1994r.,oraz pośmiertnie w 1997r. Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
O Agnieszce Osieckiej powstało wiele publikacji, wydano także wiele pozycji samej Agnieszki a najciekawsze z nich to: Agnieszki Osieckiej i Jeremiego Przybory listy na wyczerpanym papierze autorstwa Magdy Umer, Rozmowy w tańcu, Wielkie Śpiewniki Agnieszki Osieckiej, Biała Bluzka, Na początku był negatyw, Szpetni Czterdziestoletni czy Czytadła. Gawędy o lekturach. Każda z tych pozycji zasługuje na szczególna uwagę, każda z nich niesie ze sobą coś wartościowego.
zdjęcie: Fundacja im. Agnieszki Osieckiej